Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Bork

Omnis enim est natura diligens sui.
Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere
censeo.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Negare non possum. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Memini me adesse P.: At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Bork: Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Magna laus.: Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.
Nulla erit controversia.: Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
Praeteritis, inquit, gaudeo.: Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Bork: Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Duo Reges: constructio interrete. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.
Si longus, levis;
Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant;
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;